W średniowieczu wino (a później alkohol) było głównym środkiem antyseptycznym; ale mnisi badali rośliny, korzenie i zioła w celu leczenia różnych chorób. Alchemicy posunęli te badania dalej. Zapisy wskazują na Arnolda z Villanova, katalońskiego uczonego urodzonego około 1240 r., jako wynalazcę „nowoczesnych nalewek, w których właściwości ziół są ekstrahowane alkoholem”. Wraz ze swoim uczniem Raymondem Llullem był pierwszym, który napisał traktat o alkoholu i opublikował przepisy na lecznicze likiery. Cytrynę, różę i kwiat pomarańczy mieszano z alkoholem cukrowym. Istnieją dowody na to, że do mieszanek dodawano złote bryłki, uważane za panaceum (lekarstwo na wszystkie dolegliwości). Kiedy Czarna Śmierć rozprzestrzeniła się po Europie w XIV wieku, likiery kojarzone z balsamami ziołowymi i tonikami stały się cennymi lekami. Oprócz brandy winnej do produkcji likierów używano innych alkoholi, takich jak rum. Powszechne było wytwarzanie likierów w domu i wykorzystywanie ich w kuchni i cukiernictwie. W XIX wieku przemysł gorzelniczy się rozwijał. Na rynku pojawiło się wiele odmian likierów, a domowe likiery zaczęły zanikać. Włosi stali się bardziej wyrafinowani w produkcji likierów. Królowa Katarzyna Medycejska, podczas wizyty we Włoszech, przywiozła kilka przepisów do Francji. Ludwik XIV, znawca tego napoju, lubił likier zrobiony z bursztynu i anyżu, cynamonu i piżma.