W średniowieczu wino (a później alkohol) było głównym środkiem antyseptycznym; mnisi badali jednak rośliny, korzenie i zioła w leczeniu różnych chorób. Alchemicy kontynuowali te badania. Zapisy wskazują na Arnaldo de Vilanovę, katalońskiego uczonego urodzonego około 1240 roku, jako wynalazcę „nowoczesnych nalewek, w których właściwości ziół są ekstrahowane alkoholem”. Wraz ze swoim uczniem Ramonem Llullem, jako pierwszy napisał traktat o alkoholu i rozpowszechnił przepisy na lecznicze likiery. Cytrynę, różę i kwiat pomarańczy mieszano ze słodzonym alkoholem. Istnieją dowody na dodawanie do mieszanek bryłek złota, uważanych za panaceum (lek na wszelkie dolegliwości). Kiedy w XIV wieku Czarna Śmierć rozprzestrzeniła się po Europie, likiery w połączeniu z ziołowymi balsamami i tonikami stały się cennymi lekami. Oprócz winnej brandy, do produkcji likierów używano innych alkoholi, takich jak rum. Powszechne było wytwarzanie likierów w domu i wykorzystywanie ich w kuchni i cukiernictwie. W XIX wieku przemysł gorzelniczy rozkwitł. Na rynku pojawiło się wiele odmian likierów, a te robione w domu zaczęły zanikać. Włosi udoskonalili produkcję likierów. Królowa Katarzyna Medycejska, podczas wizyty we Włoszech, przywiozła kilka receptur do Francji. Ludwik XIV, znawca tego trunku, rozkoszował się likierem z bursztynu, anyżu, cynamonu i piżma.