W średniowieczu wino (a później alkohol) było głównym środkiem antyseptycznym; mnisi badali również rośliny, korzenie i zioła w leczeniu różnych dolegliwości. Alchemicy posunęli te badania dalej. Zapisy wskazują na Arnolda z Villanova, katalońskiego uczonego urodzonego około 1240 roku, jako wynalazcę „nowoczesnych nalewek, w których właściwości ziół są ekstrahowane alkoholem”. Wraz ze swoim uczniem Raymondem Llullem, jako pierwszy napisał traktat o alkoholu i opublikował przepisy na lecznicze likiery. Cytrynę, różę i kwiat pomarańczy mieszano z alkoholem cukrowym. Istnieją dowody na dodawanie do mieszanek bryłek złota, uważanych za panaceum (lek na wszelkie dolegliwości). Kiedy w XIV wieku Czarna Śmierć rozprzestrzeniła się po Europie, likiery w połączeniu z ziołowymi balsamami i tonikami stały się cenionymi lekami. Oprócz winnej brandy, do produkcji likierów używano innych alkoholi, takich jak rum. Krajowa produkcja likierów i ich wykorzystanie w kuchni i cukiernictwie były powszechne. W XIX wieku przemysł gorzelniczy rozwijał się. Na rynku pojawiło się wiele odmian likierów, a likiery domowej roboty zaczęły zanikać. Włosi udoskonalili swoją produkcję likierów. Królowa Katarzyna Medycejska, odwiedzając Włochy, przywiozła kilka przepisów do Francji. Ludwik XIV, znawca tego trunku, zachwycił się likierem z bursztynem, anyżem, cynamonem i piżmem.