Krepin kökeni çok eskilere dayanır. Yaklaşık 9.000 yıldır çeşitli şekillerde tüketilmektedir. Krep, Avrupa'nın birçok bölgesinde her zaman mevcut olmuştur. Bilinen ilk krep tarifi, 1390 civarında Fransa'da Manger de Paris (Paris Yemekleri) adlı bir kitapta bulunmuştur. Avrupa'da krep çok popüler hale gelmiştir. Bu durum, bazıları tarafından Rönesans'a ve Victor Hugo'nun yemek saatlerinde Sefiller'den biri olma arzusuna bağlanmaktadır. Bu şekilde, krep daha da rafine hale getirilmeye ve krepçiler aracılığıyla Avrupa'ya yayılmaya başlanmıştır. Tartışmalı kökenine rağmen, hangi versiyonu doğru kabul edersek edelim, tarifin çok eski olduğuna dair hiçbir şüphe yoktur. Fransızca krep ismi, kıvırcık anlamına gelen Latince crispus kelimesinden türemiştir. İtalyancada bunlara crespelle denir. Başlangıçta sıcak taşlar üzerinde pişirilirdi ve daha sonra ateş üzerinde yuvarlak bir demir sac üzerinde hazırlanmaya başlandı. Kökeninin Hint chapati ekmeği ve Çin kreplerine dayandığına dair işaretler vardır. Ancak kreplerin ilk kayıtları 1. yüzyılda De re coquinaria adlı yemek kitabının yazarı Romalı gastronom Apicius tarafından yapılmıştır. The Oxford Companion to Food'a (Alan Davidson, Oxford) göre, sıcak bir demir üzerinde pişirilen krepler bal ve karabiberle servis edilirdi. Ancak İtalyanlar, bu spesiyalitenin dört yüzyıl sonra doğduğunu iddia ederler. Le Velmont Krepleri - Krepin Tarihi 5. yüzyılda Fransız hacılar, Festa della Canderola için Roma'ya akın ettiler. Yorgun ve aç bir şekilde vardılar, ancak inançları onları harekete geçirmişti. Onları ağırlamaya istekli olan Papa Gelasius, papalık sarayının mutfağının mümkün olduğunca çok yumurta, çuvallarca un ve litrelerce sütle doldurulmasını emretti. Krepin orada tesadüfen doğduğu söylenir. Bu hikayeye göre, hacılar yeniliği tattılar ve tarifi Fransa'ya götürdüler. Ancak Fransızlar, tarifin anavatanlarından, daha doğrusu ülkenin batısındaki Bretonya'dan geldiğinde ısrar ediyorlar. Bölge kreplerin doğum yeri olmayabilir, ancak kesinlikle en iyi krepleri hazırlayan yer burası. Breton şehirlerine dağılmış sayısız krepçi, havayı tatlı ve narin bir aromayla dolduruyor. Çok ince krepler, metal plakalarda ustalıkla yapılıyor. Yüzlerce yıldır bölgenin kırsal kesimlerinde ve şehirlerinde bu şekilde tüketiliyorlar. Fransız krepleri çok yönlü, hafif ve sağlıklı bir yiyecek; lezzeti iç malzemesiyle belirleniyor. Düşük yağ içeriği sayesinde sağlıklı bir öğün olarak kabul edilebilir. Krepler, tatlı veya tuzlu yeni malzemelerle kendilerini yeniden keşfetme yetenekleri sayesinde her zaman popülerdir. Her türlü misafire karşı koyma eğilimiyle kreplerin modası asla geçmez. Tatlı, tuzlu, acı, büyük, minyatür, katlanmış, sarılmış, açık veya katmanlı, çok çeşitli iç malzemelerle: doğranmış, rendelenmiş, hamurlu veya kremalı, her zaman hoş karşılanırlar!!! Krep veya Galette, onları tanıyor musunuz? Çoğu mutfak profesyoneli tarafından hâlâ pek bilinmeyen bir yiyecek olan krep, medeniyetin şafağına dayanır. Krep yeni bir icat değildir; tarihçiler, kökenlerinin MÖ 7000'e dayandığını göstermiştir! O zamanlar, çeşitli tahılların suyla ezilerek macun haline getirilmesiyle yapılan ve daha sonra çok sıcak, düz bir taş üzerinde pişirilen bir karışımdı. Krep veya galette, 13. yüzyılda Haçlılar tarafından Asya'daki karabuğday mahsullerinden getirilerek Bretonya'da ortaya çıktı. Başlangıçta karabuğdaydan üretilen krepler, geçen yüzyılın başında beyaz buğday ununun gelişi sayesinde bugün bildiğimiz şeklini aldı. Krepin dünya çapında yayılmasının doğduğu yer olan Fransa'da, karabuğday unu genellikle galette yapmak için kullanılır, çünkü bu tahılın kendine özgü bir tadı vardır ve tuzlu dolgularla oldukça beğenilir. Orada, buğday unuyla yapılan krepler daha çok tatlı dolgular ve tatlılar için kullanılır, ancak bu her zaman bir kural değildir.